Miłosny dziennik inteligenta. Autobiograficzny bohater przypatruje się światu, innym, językowi. Przede wszystkim językowi. W „Zaszłościach” sporo się czyta, słucha, ogląda, stąd ślady wielkiej literatury i gazet, arcydzieł i rozrywek. Bohater tej prozy, jak się zdaje, uważa, że składamy się w znacznej, istotnej mierze z książek, muzyki i ludzi, których wybraliśmy.
Proza Poprawy to dziennik pozorny, Owszem postać narratora i zapiski w porządku czasu stanowią szkielet kompozycyjny, ale w gruncie rzeczy bohaterem tych zapisów z rzeczywistości jest język; uwolniony od poprawnościowych zasad, w formie zapisków, drobiazgów i urywków pozwala generować znaczenia i sensy.
Janusz Drzewucki: „[…] to rzecz o współczesnym, nowoczesnym i ponowoczesnym języku polskim; o tym, że nie ma jednego języka, że tych języków jest kilka, że raz one się przeplatają czy krzyżują, innym razem pozostają wobec siebie niezależne. W wielości tychże języków możemy usłyszeć także własny język, którego używamy bezwiednie. ‘Zaszłości’ wiele zawdzięczają ‘Szumom, zlepom, ciągom’ Mirona Białoszewskiego (zresztą przywoływanego wielokrotnie w książce). Na myśl przychodzą ‘Trenta Tre’ i ‘Panna Lilianka’, a nawet ‘Wirówka nonsensu’ Janusza Głowackiego i ‘Nowy taniec la-ba-da’. Czy to znaczy, że Poprawa jest wtórny? Nie, bowiem żywa polszczyzna zmienia się i inny jej stan zapisali, udokumentowali Białoszewski czy Schubert, a inny zapisuje Poprawa”.
„Nowsze horyzonty
Na stronie «Nowych Horyzontów» donoszą, że «w połączonych edycjach festiwali udział wzięło 122500 widzek i widzów».
Mimo pandemii i zdalności nie brakuje wicek ani wiców. Jakby nie wyjaśnił Duduś Poldkowi, że nie mówi się jasnowidzka, tylko jasnowidząca.
Popielec? Karnawał?
Środa w „Gazecie” przy okazji pomników: „Chylimy czoło przed dziełami, Mickiewicza czy Chopina, ale nie zachwyca-my się ich biografiami (uciekli z ojczyzny w potrzebie)”. To tak po dziewiętnastowiecznemu? Idź, bij, giń? Iiii…
Aluzja do «Imagine»?
Jeszcze z silesiusowych czytań, wiersz XXI: «Wyobraź sobie Wojaczka / na Twitterze / tweetującego o poezji / i szybach albo Stachurę / na Facebooku z aktualizacją, / gdzie był i co widział. // Wyobraź sobie profesora / Miodka na Instagramie / z najnowszymi / trendami w ortografii / lub Kaczmarskiego / wrzucającego na Youtube’a / swoją najnowszą pieśń. / Potrafisz?».
Dałoby się od biedy zaśpiewać, z fortepianem Lennona w pamięci i koniecznie z upychaniem taktów. No tak, autor z 1978, czterdziestka z okładem, powinien mieć dystans do, jak nazywają, mediów społecznościowych. Tylko taki przykładnościowy awans? Trzeci z enumerowanych zaśpiewał przecież Pamelo, żegnaj w duecie z Izabellą Skrybant i z meksykańskim kapeluszem na plecach. Yoohoo-ooh”.
Adam Poprawa (ur. w 1959 r. we Wrocławiu) – filolog, krytyk literacki i muzyczny, edytor, prozaik. Pracuje na polonistyce UWr. Wydał m.in. tomy prozatorskie “Walce wolne, walce szybkie” (WBPiCAK, 2009; nominacja do Nagrody Nike) i “Kobyłka apokalipsy” (WBPiCAK, 2014), zbiór “Szykista. Felietony po kulturze” (WBPiCAK, 2020). Opracował odcenzurowaną edycję “Pamiętnika z powstania warszawskiego Białoszewskiego” (PIW 2014) oraz nowe, poszerzone wydanie “Języka poetyckiego Mirona Białoszewskiego Barańczaka” (Ossolineum, 2016) i zbiór tekstów tego autora o kulturze masowej “Odbiorca ubezwłasnowolniony” (Ossolineum, 2017). Przetłumaczył “Epifanie” Joyce’a (Biuro Literackie, 2016). Jest felietonistą „Nowych Książek”. Pisze monografię o Białoszewskim dziennikarzu.
Adam Poprawa
ZASZŁOŚCI
Seria: Polska Proza Współczesna
Państwowy Instytut Wydawniczy
Wydanie pierwsze, Warszawa 2023
Tytuł dostępny również jako e-book.
