Kolejna rewelacyjna powieść włoskiej pisarki, która ukrywa się pod pseudonimem, co jest przedmiotem wielu plotek. Mówi się, że pod ksywką skrywa się pisarz albo nawet grupa pisarzy, a ostatnia wieść niesie, że to mieszkanka Rzymu, która jest tłumaczką z języka niemieckiego. Ale czy to takie ważne? Cykl neapolitański Ferrante, zapoczątkowany przez „Genialną przyjaciółkę”, skradł moje – i wielu czytelników na całym świecie – serce. Pisze tak, jakby jutra miało nie być. Szczerze, dosadnie, dotyka najczulszych strun wrażliwości czytelnika.

Południe Włoch. Leda, dojrzała kobieta, spędza wakacje nad morzem. Jej dorosłe już córki wyjechały do swojego ojca do Kanady. Ona nareszcie czuje się wolna. Na plaży zafascynował ją obraz matki z córeczką, które bawią się lalką. Odżywają w niej wspomnienia („Męża i córki zostawiłam w chwili, kiedy byłam przekonana, iż mam do tego prawo, że racja leży po mojej stronie”), które popychają ją do zaskakującego czynu.

Powieść jest gęsta od emocji, a największe znaczenie mają niedopowiedzenia, ukrywane uczucia, niezaleczone rany, pragnienia. Trudne relacje między matką a córką, ciężar obowiązków macierzyńskich, brak ciepła ma ogromny wpływ na życie. Czy kobieta może nie posiadać instynktu macierzyńskiego? Czy jeśli nie stawia dzieci na pierwszym miejscu, ponad karierę i własne ambicje, czyni to z niej złą matkę? Bardzo kobieca proza.