Łukasz boi się telefonów. Nienawidzi zmian. Drobiazg, jak brak
w tornistrze piórnika, psuje mu cały dzień. Jeździ na rowerze tylko
jednym torem wokół górki. Najchętniej nosiłby wciąż te same ubrania.
Wszystko bierze dosłownie. Do wszystkich mówi na ty. Łukasz
ma zespół Aspergera. Jest to jedna z postaci autyzmu dziecięcego.
Prawidłową diagnozę postawiono, dopiero gdy Łukasz miał 7 lat.
Choroba ta często jest nierozpoznana, a dzieci nią dotknięte uważa
się za psychicznie chore lub co najmniej ekscentryczne. Nauczyciele
traktują takie dzieci jako dziwne, osobliwe, aspołeczne. Takie
dzieci nie potrafią nawiązać kontaktów uczuciowych, bo nie zdają
sobie sprawy z subtelności relacji międzyludzkich. Ich zachowanie
często wywołuje niechęć i oburzenie otoczenia. A niezbędna jest
im jest pomoc i zrozumienie – nauczycieli, rówieśników. Książeczka
ta jest przede wszystkim opowieścią matki dziecka z zespołem
Aspergera, o diagnozie, terapii, rehabilitacji a przede wszystkim
o życiu codziennym i relacjach z dzieckiem. Przybliża nauczycielom,
rodzicom i wychowawcom obraz choroby. Pokazuje jak można
pomóc dziecku autystycznemu (czasem wystarczy po prostu
nie krzyczeć…), jakie są objawy tej choroby, jak się porozumiewać,
dlaczego nie należy używać metafor, jak zachowuje się ciało dzieci
z zespołem Aspergera.
W aneksie książki zamieszczono tłumaczenie Australijskiej Skali

Syndromu Aspergera, która może być wykorzystana we wstępnej
diagnozie tego zaburzenia..