Selektywna autobiografia byłej gwiazdy piosenki
popularnej. Debiutowała w 1965 roku‚ największe sukcesy odnosiła w latach 70.‚ na estradzie była obecna do końca 80. Zwyciężała
krajowe i zagraniczne festiwale‚ nagrała szereg płyt‚ w tym i „złote”‚ wszyscy słuchali jej przebojów lansowanych przez radio i telewizję.
Mimo tak wczesnych‚ oszałamiających
sukcesów ukończyła architekturę‚ od lat prowadzi studio projektowe w Poznaniu. Piosenki Sipińskiej (sama skomponowała ich ponad 60) i dzisiaj otwierają
się w pamięci: „Zapomniałam”‚ „Poziomki”‚ „To był świat w zupełnie
starym stylu”‚ „Jaka jesteś‚ Mario” i wiele innych. Z czasem zaczęła śpiewać country.

Książka napisana sprawnie i z werwą‚ zawierająca sporo archiwalnych fotografii‚ w krótkich odsłonach opowiada o doli czy niedoli artysty estradowego
w PRL. I to‚ nieprzyprawione w ogóle seksem a prawie wcale
romansami i plotkami (jak przystałoby na wspomnienia gwiazdy)‚ jest raczej trudne do wytrzymania. Z powodu nadmiaru poczucia krzywdy u autorki. Zwłaszcza‚ że Sipińska miejscami manipuluje, podając np.‚ iż „urzędowe” honorarium za koncert wynosiło kilkanaście dolarów‚ a nie dodając‚ że średnia pensja to było tych dolarów dwadzieścia parę. Koncertów
piosenkarka dawała i 200 w roku, a dolar miał inną cenę oficjalną i czarnorynkową. Autokreacja wizerunku na „namiętną” antykomunistkę ma uzasadnienie w obszarze tematyki materialnych praw autorskich‚ tantiem‚
honorariów. Tamto państwo po prostu ograbiało twórców‚ nawet w NRD płacono kilka razy lepiej. Ale w tle jest także znikoma swoboda twórcza‚ kontrola i nadzór‚ cenzura‚ centralizacja‚ chamstwo dygnitarzy partyjno-telewizyjnych itp. ówczesne „standardy”.

Całość można jednak strawić‚ a klasa Sipińskiej ujawnia się w opisaniu‚
jak pozbierała się po ciężkim wypadku samochodowym w 1982 roku (10 miesięcy unieruchomienia i orzeczenie – „nie będziesz chodzić”)
wróciła na estradę. A potem w skutecznym odnalezieniu się w wolnorynkowych warunkach w wyuczonym‚ ale wcześniej nieuprawianym
zawodzie.