Dorobek literacki słynnej i do tego głośnej malarki
jest spory. Już same tytuły jej książek fascynują:
„Moja firma portretowa. Pierwszy krąg”, „Samiec
alfa czyli jak wytrzymać z facetem”, „Seks na
kredyt czyli jak dostać gratis”, „Wnuczkożona czyli
jak utrzymać laskę”. Teraz jest nowojorska „Idiotka”,
wznowienie powieści, jaka ukazała się po raz
pierwszy w 2003 roku, a w zapowiedziach są jeszcze
dwa tomy z „idiotkowej” serii: „Idiotka wraca”
(też wznowienie) oraz „Idiotka tańczy” – chyba
nowość.

Jako malarka portretowała wielu znanych i popularnych: Liv Ullmann,
Yehudi Menuhina, Daniela Olbrychskiego, Agnieszkę Osiecką.
Ale dla nowojorskiej powieści najważniejsze jest, że całe lata 80. XX
wieku spędziła na Manhattanie. Projektowała tam kostiumy i scenografię
do spektakli na Broadwayu, za które wyróżnił ją „New York Times”.
Podobno na wizytówce ma napisane „osoba kontrowersyjna”,
a o sobie mówi, że jest soft-feministką.

Do lektury wciągają nie tylko wątki fabularne wciągają do lektury,
ale też niezwykle precyzyjne opisy miejsc i ludzi, właściwe dla artystki,
która ma niezwykle wyostrzony dar plastycznej obserwacji. Najbardziej
widać to po opisach osób i ich strojów, w czym celuje autorka.
Z bystrym wzrokiem łączy się ostry język autorki, a trafnych i zaskakujących
wyrażeń w tekście nie brakuje.

Zmysł obserwacyjny pozwala autorce na stworzenie wspaniałych
portretów nie zawsze wspaniałych bohaterów powieści. Tworzą
obraz środowiska, w którym młodzi polscy artyści i inteligenci dzięki zawirowaniom historii zostają w Ameryce i żyją w tym wyjątkowym
świecie, dzięki przyjaźni i atmosferze miasta. Jak sama autorka twierdzi,
„Idiotka” opowiada o miłości i jej pierwszych latach na Manhattanie
spędzonych z grupą przyjaciół. „Do dziś nie wiem, jak to się
nam udawało”, szczerze przyznaje. A my możemy z tej szczerości, jak
i z talentów autorki, korzystać i razem z nią zanurzyć się w niezwykłej
atmosferze Nowego Jorku lat osiemdziesiątych.