Historycy i archeologowie od lat zajmują się kalendarzem
Azteków, gdyż ten zachował się do
naszych czasów, został zinterpretowany i szczegółowo
opisany. Kalendarz Majów to inna sprawa,
ten budzi emocje w związku ze zbliżającą się
datą 21 grudnia 2012 roku, rzekomej daty, którą
Majowie wyznaczyli jako koniec świata.

Dziś uważamy, i powtarza to Bernd Ingmar
Gutberlet, że Majowie mieli obsesję na punkcie
czasu, dlatego opracowali bardzo precyzyjny kalendarz
(a dokładnie kilka kalendarzy dla różnych celów – politycznych,
religijnych i astrologicznych). Prawda jest jednak taka, że dokładny pomiar
czasu był ważny nie tylko dla Majów, ale dla wszystkich ludów Mezoameryki,
choć kultura Majów jest najstarszą na tym kontynencie tak
dobrze poznaną (o wcześniejszej kulturze Olmeków wiemy niewiele,
pozostały po nich niemal wyłącznie monumentalne rzeźby i ruiny świątyń),
a poza tym kultura Majów w wymiarze języka i częściowo tradycji
przetrwała do dziś. Kalendarz miał w tym obszarze cywilizacyjnym
wielkie znaczenie liturgiczne, wyznaczał święta, a życie miast-państw
Mezoameryki kręciło się wokół świąt, często krwawych obrzędów.
Więź łącząca ludzi, zwierzęta, rośliny i bogów znajdowała swój wyraz
m.in. w astrologii. Święta odnawiały tę więź, której zerwanie oznaczałoby
katastrofę. Stąd tak duża dbałość o precyzyjne określenie ruchu
planet, pór dnia, roku, liczby dni, długości dni i nocy, zaćmień słońca
i księżyca itd. Książka Bernda Ingmara Gutberleta ma charakter popularyzatorski,
ale znajdziemy w niej wiele bardzo ciekawych informacji
na temat specyfiki kalendarza Majów, ale też i o historii tego niezwykłego
ludu, który czcił antropomorficznych bogów. Oczywiście autor
odpowiada też na pytanie, czy rzeczywiście 21 grudnia możemy spodziewać
się zagłady. Nie zdradzę, jakiej udziela odpowiedzi – kto chce
wiedzieć, niech czyta.