Jedna z najbardziej refleksyjnych książek Petera Krefta, amerykańskiego
filozofa, który zastanawia się nad znaczeniem śmierci w życiu każdego
człowieka. Odwołując się do codziennych doświadczeń, autor
spogląda na śmierć jak na „osobę, a nie na jej personifikację”. W pięciu
esejach odsłania różne twarze śmierci. Widzimy śmierć najpierw jako
nieprzyjaciela, jako kogoś obcego, a następnie jawi się ona jako przyjaciel,
matka i jako ukochany. W tych obliczach śmierci można dostrzec
nasz zakodowany los, którego tajemniczy szyfr można jednak złamać.
Kluczem według autora jest mądrość życia, która na śmierć patrzy z nadzieją.
Zakończenie książki wyjęte jest z osobistego życia Krefta. Dzieli
się tu autor radością życia córeczki, której usunięto guza mózgu. „Jak
niewiarygodnie blisko siebie – czytamy – znajdują się na ziemi granice
nieba i piekła. Żyjąc na krawędzi piekła, mając głowę i serce pełne
myśli o śmierci, nagle znalazłem się bliżej krawędzi nieba, ba tak blisko
jeszcze nie byłem. Moje dziecko, które uważałem za zmarłe, znowu
żyje; ten, który się zagubił, odnalazł się”.