Autor odwiedził
siedem
państw afrykańskich – Nigerię, Kenię,
Ugandę, RPA, Benin, Zambię i Malawi
– najbardziej dotkniętych AIDS. Na całym świecie na tę chorobę choruje 42 mln osób, a w Afryce odnotowuje się ok. 5 mln zakażeń rocznie, ale same statystyki niewiele mówią – co potwierdza sam autor – „dlatego chciałem pokazać ludzi żywych (jeszcze) i cierpiących, grzesznych
i świętych, słabych i heroicznych”.
Bohaterami książki są prostytutki, kierowcy ciężarówek,
lekarze, pracownicy organizacji
pozarządowych, dzieci
i chłopi, na co dzień stykający
się lub żyjący z AIDS.

W Ugandzie choroba ta znana była jeszcze wcześniej niż w San Francisco, gdzie zaczęła
zabijać gejów na początku lat osiemdziesiątych. Ale współcześnie,
w tym amerykańskim mieście, podobnie jak i w innych
bogatych krajach AIDS traktowany jest jak choroba przewlekła, którą można zahamować
i kontrolować dzięki stosowaniu drogich leków. Natomiast
w Afryce, kontynencie bardzo biednym, choroba nadal dziesiątkuje ubogich, głodujących
mieszkańców. Przeraża fakt, iż sądzą oni, że AIDS to kara boża lub czary. Ich zwyczaje
i zabobony przyczyniają
się często do rozprzestrzeniania
choroby. Silne tabu otacza
rozmowy o AIDS i seksie w większości afrykańskich społeczności.
Są takie regiony południowej
Afryki, gdzie nawet co drugi człowiek jest zarażony.
Niektóre organizacje pozarządowe
organizują więc specjalne
przedstawienia – sztuki o AIDS, aby w ten sposób przybliżyć
mieszkańcom, w jaki sposób
można uchronić się przed zakażeniem.

Książkę Adama Leszczyńskiego
uzupełniają czarno-białe zdjęcia
wykonane przez Krzysztofa Miękusa, przyjaciela autora, który
towarzyszył mu w trakcie jego podróży po czarnym kontynencie.
Dodatkowym atutem książki
są naukowe komentarze dotyczące
HIV i AIDS autorstwa Sławomira Zagórskiego, kierownika
dziełu nauki w „Gazecie Wyborczej”.