Amerykanin Thomas Swick przyjechał do Polski
w 1978 roku jako mąż dopiero co poślubionej,
poznanej w Londynie, Polki z warszawskiej Ochoty. Pracował w szkole języka angielskiego w ośrodku metodystów przy placu Zbawiciela. Dzielił dole i niedole mieszkańców stolicy, był świadkiem powstania „Solidarności”, a następnie wprowadzenia stanu wojennego. Nie trzymał się na uboczu, ale aktywnie uczestniczył w codziennym
życiu, także tym podziemnym. Miał przyjaciół z kręgów opozycji, brał udział w mszach i pielgrzymkach do Częstochowy. Uległ fascynacją naszym krajem i narodem, co przebija z kart wydanej za oceanem w 1991 roku książki. Drugim obok fascynacji
uczuciem jest współczucie, bo dla Amerykanina pobyt w Polsce lat 1978-1982 był zaiste egzotycznym doświadczeniem, nie tylko ze względu
na panujący totalitaryzm i brak wolności słowa, ale również – a może przede wszystkim – na wszechobecną biedę.

Autor trafnie i interesująco opisał ówczesne obyczaje i szarzyznę architektoniczną
stolicy. Całe strony poświęcił warunkom mieszkaniowym, modzie,
zwyczajom grzecznościowym, kawiarniom i restauracjom, komunikacji. Także enklawie jaką była ze swoim staroświeckim klimatem szkoła metodystów,
jedyna jaka ostała się w powojennej Polsce (przed wojną były cztery w różnych miastach). „Niespokojny czas” jest ciekawym uzupełnieniem do bogatej dokumentacji okresu PRL. Uzupełnieniem wyrażonym z punktu widzenia
Amerykanina utożsamiającego się z ludźmi wśród których przyszło mu żyć i z którymi dzielił troski i niepokoje dnia codziennego.