Spośród szesnastu reportaży składających się na ten tom, wyróżniam
trzy. „Spokojny sen Anny” opowiada o kobiecie zakochanej w… Mariuszu
Trynkiewiczu. „Nieśmiertelność chrabąszczy” dotyczy Krzysztofa
Kruszewskiego, peerelowskiego notabla od spraw nauki i szkolnictwa,
który w obliczu nieuleczalnej i boleśnie postępującej choroby żony zastrzelił
ją, a następnie popełnił samobójstwo. „Biała bluzka. Tajemnica
minister Zbrojewskiej” traktuje o wiceminister sprawiedliwości (rząd
koalicji PO-PSL). Patrol drogówki przyłapał ją na prowadzeniu samochodu
pod wpływem alkoholu. Nie mogąc znieść werbalnego linczu
w mediach społecznościowych targnęła się na życie. Mimo wysiłków
lekarzy nie udało się jej uratować.

Z większości reportaży bije gorycz i niesmak, powodowany
przez niesprawiedliwość dotykającą z reguły ludzi najbiedniejszych,
najbardziej ufnych i niewinnych. Z założenia stawia to ich autorkę
w roli obrończyni swoich bohaterów, przez co miejscami można
odnieść wrażenie, że niektóre teksty są bardzo stronnicze. Mam na
myśli podszyte antyklerykalizmem reportaże na temat zakonnych
sierocińców.

Tytuł jest dwuznaczny. Odwracająca oczy Polska to ludzie ignorujący
ludzkie dramaty. Ale to też – a może przede wszystkim – instytucje
i urzędy dopuszczające do patologii prawa.