Czołowa reporterka społeczno-kryminalna schyłkowego Peerelu, laureatka prestiżowych trofeów, m.in: Nagrody im. Ksawerego Pruszyńskiego i Nagrody im. Bolesława Prusa, jest autorką kilkunastu książek. Tomów non-fiction: „Wyjście z lasu”, „Wiesz pan, skąd ja jestem?”, „Chleb, który nie bodzie”, „Miłość, zbrodnia, kara”, „PeeReL zza krat” tudzież powieści: „Człenio”, „Córka Kaina”. Tym razem cofa się do epoki międzywojennej. Dzięki wnikliwej kwerendzie prasy tamtych lat odkrywa przed czytelnikami ówczesny półświatek, przypomina sylwetki stróżów prawa, omawia funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości, odkurza niepospolite i swego czasu głośne sprawy sądowe.

W tle uwidacznia się socjologiczny niemalże wizerunek obywateli II Rzeczpospolitej. Zapoznajemy się z ich nawykami, przywarami, obyczajowością. O wiele surowiej oceniano wtedy na przykład niewierność małżeńską. Znacznie częściej niż dzisiaj doprowadzała zresztą do krwawych porachunków, pojedynków tudzież samobójstw. Szczególnie utkwił w mej pamięci przywołany w tej wartkiej lekturze retro casus niejakiego porucznika Jezierskiego. Oskarżono go o usiłowanie zabójstwa kochanka własnej małżonki – aktorki.

„Żona nie stoi na takim poziomie moralnym, jakiego by sobie życzył” – podkreślał podczas procesu, akcentując jej rozwiązłe usposobienie. Tymczasem w trakcie rozprawy ujawniono, że na skutek ran odniesionych na froncie ów oficer stał się niezdolnym do współżycia seksualnego i przystał, aby potrzeby erotyczne znacznie młodszej partnerki zaspakajali inni panowie. Tyle że na usługi jednego z nich zgody nie wyraził…