Platon jest oratorem w Londynie
w roku 3700. Jest to czas, w którym ludzie żyją w zgodzie ze światłem i aniołami, a pokój i tolerancja królują. Obywatele spędzają całe dnie na słuchaniu
opowieści Platona o minionych
epokach.

Periodyzacja podana przez autora wygląda następująco: 3500 r. p. n. e – 300 r. p. n. e. to Epoka Orfeusza, o której Platon
opowiada przytaczając mit o Orfeuszu i Eurydyce; 300 r. p. n. e. – 1500 r. n. e. to Epoka Apostołów.
Platon analizując owe czasy zastanawia się nad paradoksem
monoteizmu oraz nad niedorzecznością współistnienia
miłości i bojaźni; 1500 r. n. e. – 2300 r. n. e. to Epoka Krzywowzoru,
o której Platon najczęściej
opowiada, tworząc nawet własny słownik pojęć; wreszcie
2300 r. n. e. – 3400 r. n. e. to Epoka Magrozumu, w której teoria heliocentryzmu przestaje funkcjonować.

Słuchacze Platona przyjmują
jego opowieści za pewniki. Jednak orator po rozmowach ze swą duszą, zaczyna się zastanawiać
czy jego rozumowanie
nie jest błędne. Wbrew ogólnemu
przekonaniu, że wszystko
jest oczywiste, zaczyna szukać
prawdy. Dochodzi do wniosku,
iż jego poglądy dotyczące
minionych epok mogą być zgoła nie trafne. W swych poszukiwaniach
trafia na jaskinię,
w której żyją londyńczycy z Epoki Krzywowzoru. Odkrycie to przysparza mu, niestety, kłopotów.
W końcu uznany zostaje
za osobę obłąkaną.

„Rękopis Platona” to przedstawienie
takiej przyszłości, w której osiągnięcia minionych epok są bez znaczenia. A książkę każdy może interpretować w inny
sposób.