Staranny wybór artykułów prasowych Macieja Rybińskiego, zamieszczanych
na łamach „itd”, „Szpilek”, „Kultury” i „Tygodnika Kulturalnego” od 1970 roku
do 13 grudnia 1981. Teksty przedstawiają wizerunek życia PRL-u z epoki
„socjalizmu z ludzką twarzą towarzysza Sztygara” oraz karnawału „Solidarności”.
Autor wytyka – kąśliwym piórem – absurdy ustroju przymusowo
importowanego nad Wisłę ze Wschodu. Jego spostrzeżenia wynikają
z wnikliwego obserwowania reguł władających realnym socjalizmem.
Nieodżałowany Maciej Rybiński – niewątpliwie jeden z najwybitniejszych
felietonistów polskiego dziennikarstwa – tylko z pozoru dworuje z rzeczy
błahych. Gimnastykując się z cenzurą de facto rozprawiał się z władzą ludową
i jej funkcjonariuszami. Podpisujemy się pod rekomendacją tego prześmiewczego
tomu autorstwa Jana Pietrzaka: „Kochał Polskę i bardzo ostro
widział jej niedostatki. Był rzecznikiem prasowym Polski rozumnej, uczciwej
i uśmiechniętej. Istotna dla społeczeństwa jest świadomość, że taka Polska
naprawdę istnieje, przytłoczona, niejako w cieniu Polski załganej, durnej,
ponurej i agresywnej. One się na siebie nakładają, przenikają, sąsiadują i nie
każdy dostrzega tę granicę. Maciek widział ją i opisywał”.