O Franku Sinatrze w starym‚ dobrym Hollywood
krążyło powiedzenie: „Sinatra śpiewa tak‚ jak Clarke Gable się kocha”. Uwodzicielski głos piosenkarza
towarzyszył kampaniom wyborczym kolejnych prezydentów USA (i tych ze strony demokratów i republikanów). Jego piosenki przekroczyły granice państw‚ konfliktów i mentalności‚
tajemnicą poliszynela był fakt‚ że jego płyt uwielbiał słuchać w swoim marmurowym pałacu Saddam Husajn. Sinatra – przyjaciel polityków
i mafiosów. Mąż boskiej Avy Gardner i chłopięcej Mii Farrow. Jak to wszystko osiągał? Co zrobił‚ a co przypisywała mu plotka? Co ukrywał? Alkoholizm‚ depresję‚ demencję u schyłku na równi pracowitego co rozrywkowego
życia. Jednak przeważało to piękne‚ słodkie życie‚ a Frank był jego królem‚ jak dowodzi biografia autorstwa duetu Summers & Swan. Frank Sinatra miał czar‚ „glamour”. Jednak przede wszystkim był bardzo dobrym‚ wciąż udoskonalającym warsztat i oscylującym na granicy pracoholizmu
piosenkarzem. Sam wolał‚ by nazywać go bardem; uważał‚ że piosenka nie może być tylko dobrze wpadającym do ucha i czystko zaśpiewanym kawałkiem. Musi opowiadać historię.

Mija prawie dziesięć lat od śmierci wokalisty‚ a przecież wieczorami jego głos wciąż dobiega z radia czy kompaktu jak niegdyś z winylowej płyty. Zaś historia jego życia to bez mała historia XX wieku.