W grudniu 1930 roku obiecujący architekt Albert Speer związał się z nazistami, trzy lata później został głównym architektem Adolfa Hitlera, który powierzył mu mianowany projekt przebudowy Berlina na stolicę świata (tzw. Plan Germania).

Centralnym budynkiem nowego centrum miała być wielka hala zgromadzeń, naśladująca rzymski Panteon, z kopułą o wysokości 300 metrów. Ciężar wojny sprawił, że śmiały zamysł pozostał na papierze, a Speer objął stanowisko ministra odpowiedzialnego za uzbrojenie i amunicję. Wydatnie zwiększył produkcję broni, amunicji, dział, czołgów, okrętów i samolotów. Także rozwój produkcji paliw syntetycznych uważany jest za jego wielki sukces.
Umożliwiło to – jak pisze Martin Kitchen, emerytowany profesor Uniwersytetu w Londynie, specjalizujący się we współczesnej historii Europy, szczególnie Niemiec – przedłużenie wojny o wiele miesięcy.

Speer umiał planować na wielką skalę i na bieżąco wprowadzać niezbędne korekty, by uporać się z monumentalnym zadaniem produkcji zbrojeniowej. Dlatego niemiecki przemysł zachował wysoką wydajność i stale ją zwiększał. Nie byłoby to możliwe bez udziału olbrzymich mas robotników przymusowych z podbitych państw Europy.

I za bezlitosne, nierzadko okrutne, korzystanie z darmowej siły roboczej architekt Hitlera został skazany w procesie norymberskim na 20 lat więzienia. Przyznał się do winy i jako jedyny z oskarżonych wyraził skruchę i ubolewanie.

Wolność odzyskał w 1966 roku, zmarł nagle w wieku 76 lat. Zbudował wokół swojej osoby mit „przyzwoitego narodowego socjalisty”, który niewiele ma wspólnego z rzeczywistością, o czym przekonuje niniejsza biografia.