Psychologia, najogólniej, to wiedza o prawidłowościach
w zachowaniu ludzi, zarządzanie
zaś polega na powodowaniu określonych zachowań ludzi. Zatem, logicznie, zarządzanie jest w istotnym
wymiarze dziedziną praktyki psychologicznej. Problem w tym, czy szef to psycholog dobry czy zły, świadomy tego co czyni, czy też nie. O psychologicznych aspektach kierowania
firmą jest ta książka, kolejna w dorobku autorki specjalizującej się w psychologii biznesu, najpierw pracującej
w USA i Kanadzie, a obecnie w Polsce. Mówi, że napisała ją dla osób, które uznają, że są zbyt zajęte, by studiować obszerne opracowania na ten temat. Wyjściowym założeniem
książki jest stwierdzenie, że największy kapitał strategiczny firmy to ludzie, ich umiejętności, wiedza, motywacje, kultura, twórcze podejście.

Zarządzanie oparte na zasadzie „rozkazuj i rządź” jako mniej efektywne odchodzi powoli w przeszłość, nawet już w Polsce, w najlepszych firmach. Oznacza to zmianę koncepcji kierowania i wizji szefa. To bardziej sztuka związana z charakterem i osobowością
niż zbiór techniczno-organizacyjnych
umiejętności. Punktem wyjścia zmian w firmie jest redefinicja
pojęcia sukcesu, określenie tzw. misji firmy, zmiana języka z kategorii ekonomiczno-organizatorskich
na personalne… (na przykład
autorka konsekwentnie używa terminów lider albo przywódca, nie menadżer). Reszta jest w książce, tu podkreślę jeszcze nacisk kładziony
przez autorkę na wiedzę, pomysł, wartości intelektualne jako czynniki rozwoju firmy, obok nowoczesnego przywództwa i jasnego obrazu misji. Oraz zwrócę uwagę na rozdział poświęcony
zarządzaniu w czasie.