Kiedy Hanan, autorka i narratorka tej relacji, już
uznana dziennikarka mieszkająca i pracująca w Stanach
Zjednoczonych, wyszła za mąż za chrześcijanina,
a więc niewiernego, dla jej ojca, mimo
że już pogodził się z tym, że jego córka jest buntowniczką
i odstępczynią, było to wydarzenie nie
mieszczące się w głowie. Gdy wiadomość do niego
dotarła, bił się po twarzy i płakał. Za to matka
zareagowała entuzjastycznie. Tyle razy wróżono
jej córce, że nigdy nie ułoży sobie życia, nie znajdzie
swojego mężczyzny, będzie pokutować za grzech i nieposłuszeństwo
matki, bo jak głosi obiegowa mądrość w Libanie, „obróć dzban
dnem do góry, a córka upadnie jak matka”. Kamila, matka Hanan, kobieta
która przez większą część swojego życia nie umiała czytać i pisać,
prosi córkę o to, aby – skoro bada i opisuje życie zupełnie obcych
ludzi – napisała także o jej życiu, jej losie.
O życiu rzeczywiście niezwykłym, bo Kamila, jak wiele Libanek

,
została jako czternastolatka wydana za mąż za dużo starszego mężczyznę,
którego nigdy nie kochała i nie chciała pokochać. Przez cały czas
małżeństwa pielęgnowała w sobie miłość do innego mężczyzny, aż
w końcu – rzecz w przedwojennym muzułmańskim Bejrucie wołająca
o pomstę do nieba! – została jego kochanką, uciekła od męża, jego
rodziny, by związać się z tym, którego kochała. Ale, inaczej niż w ckliwych
bajkach, heroiczna decyzja nie zaowocowała natychmiastowym
happy endem, a młoda buntowniczka jeszcze niejednokrotnie musiała
wykazać się nadzwyczajnym hartem ducha.
Historia Kamili, prostej, biednej kobiety która sprzeciwiła się całemu

znanemu sobie światu, opisana została przez jej córkę z niezwykłą
czułością i tkliwością, choć wcale nie z czułostkowością. Powstała z tego
przejmująca powieść, którą czyta się z zapartym tchem i ze szczerym
podziwem zarówno dla Kamili, jak i dla jej córki.