Teresa Bogucka swoją książkę,
będącą błyskotliwą a czasem
zabawną analizą zmian zachodzących
w polskiej telewizji w ostatnich kilkunastu latach, otwiera prowokacyjnym i prześmiewczym
pytaniem: „Czy telewizja
musi być coraz gorsza?”. Telewizja – stwierdza Bogucka – nie dostarcza materiału do myślenia,
dostarcza gotowych „pakietów
świadomości”. Telewizja to rozrywka, edukacja i oświata,
ale przede wszystkim informacja.
„Całe gadanie – pisze Bogucka
– o celach informacyjnych jest zamazywaniem rzeczywistości.
W istocie dobór i układ wiadomości
jest podporządkowany najrozmaitszym celom – politycznym,
ideologicznym, lobbystycznym
i komercyjnym oczywiście”.
W 1989 roku telewizja
polska przestała być jednomyślna.
Tyleż magiczne, co powszechne
hasło pluralizmu ogarnęło
również to medium. Widomym
tego znakiem była polityczna
rywalizacja odbywająca się na oczach widzów.

Książka Teresy Boguckiej podzielona
została na trzy zasadnicze części. Pierwsza – „Nowe czasy, nowy styl” to socjologiczna analiza
odwrócenia ról i chaosu powstałego
po odebraniu telewizji funkcji tuby propagandowej. Drugą
część „Triumfującego profanum”
– „Telewizja dla polityków, telewizja dla mas” poświęca autorka
wykorzystywaniu audiowizualnego
medium przez tzw. klasy polityczne. Trzeci rozdział – „Kino domowe” – dotyczy, a jakże, polskiego
fenomenowi umiłowania, nie tylko tych nowych, seriali.

Teresa Bogucka – socjolog – pisze o telewizji jak o żywym, nieustannie zmieniającym się, ale niekoniecznie chorym, organizmie,
który należy obserwować,
porównywać wyniki i opisywać.
Analizując rozwój telewizji
jako takiej obserwujemy jednocześnie
rozwój i zmiany zachodzące
w społeczeństwie, jego
kompleksy, aspiracje, roszczenia.
Większość zamieszczonych
w książce tekstów publikowana
była wcześniej w „Gazecie Wyborczej”.