„Miała wrażenie, że to jest w niej. Że stale przyciąga do siebie śmierć i nieszczęście”. Cóż, dziennikarka Dicte Svendsen ma powody, żeby snuć ponure rozważania. W „Ukrytych wadach” (pierwsza część serii) wyłowiła z rzeki zwłoki niemowlaka, a teraz jej córka znalazła na bagnach zwłoki kobiety – Ingrid została najpierw uduszona, a potem powieszona. Na domiar złego u sąsiadów wybuchł pożar i w płomieniach zginęły konie. Szybko okazuje się, że pożar i ofiarę z mokradeł coś łączy. W kręgu podejrzanych znalazła się grupa nastolatków z dobrych domów. Komisarz John Wagner ma jednak wątpliwości… Dicte również. Wkrótce przekona się, że morderca właśnie ją wybrał na swoją następną ofiarę.

Egholm kluczy i podpowiada mylne tropy, żeby zaintrygować czytelników, ale też wypunktować nasze przesądy i uprzedzenia. Wątek społeczno-obyczajowy jest równie ważny jak kryminalny. Kwitnący związek Wagnera i Anne Marie, dojrzewanie córki Dicte, wewnętrzne rozterki i przemiany bohaterów napędzają bądź spowalniają śledztwo, a czytelnicy zgłębiają zagadkę zbrodni, jej motywów i meandrów ludzkiej pokręconej psychiki. Pamiętajmy: „Nieodwzajemniona miłość może się w człowieku zmienić w bezkresną złość”. Nie tylko w Skandynawii.