Chińczycy i ich kultura to zapewne jeden z najciekawszych
tematów nie tylko w literaturze. Ale chińscy emigranci
oraz reemigranci i ich możliwości adaptacyjne
oraz związane z tym problemy, to już temat bliższy
tym, którzy z różnych powodów opuścili swoje rodzinne
kraje. Doktor Liang Wen Hua razem z rodziną
wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i dzięki swojej
inteligencji, znajomości języka angielskiego, amerykańskich
obyczajów oraz pracowitości naukowca,
osiągnął pozycję społeczną, która zapewniła mu nie
tylko dochody, ale i powszechny szacunek. On i jego rodzina, w której
dzieci przyszły na świat już w nowej ojczyźnie, stara się żyć tak, jak Amerykanie.
Jednak po latach jego najstarszy syn, który kończy studia medyczne,
nie chce zostać w USA, ale pragnie wrócić do Chin, kraju przodków
i tam pracować dla dobra swoich ziomków. Mimo sprzeciwu ojca, James
wyjeżdża i podejmuje pracę w pekińskim szpitalu. Planuje założyć własny
szpital w rodzinnej wsi ojca. Wkrótce dołącza do niego młodsze rodzeństwo,
siostry Mary i Louise oraz brat Peter. Czy wychowani w kulturze
zachodniej, młodzi ludzie zdołają się odnaleźć w kraju, którego wyidealizowany
obraz znają przede wszystkim z opowieści rodziców?

„W stronę życia” to świetnie napisana książka, czym autorka Pearl
S. Buck (mająca również na swoim koncie osiemdziesiąt cztery inne pozycje),
dała świadectwo, że przyznane jej nagrody (Nagroda Pulitzera
i Nagroda Nobla w 1938 roku), nie były dziełem przypadku.