John B. Taylor, międzynarodowy autorytet w dziedzinie
polityki pieniężnej (twórca tzw. reguły Taylora,
która łączy wysokość stóp procentowych
z inflacją i PKB) w swojej krótkiej i błyskotliwie napisanej
książce przeanalizował przyczyny kryzysu
lat 2007-2009. Głównym winowajcą jest rząd
amerykański i jego polityka finansowa, przede
wszystkim dotycząca ustalanych stóp procentowych,
co przyczyniło się do nakręcenia spirali
kredytów, kryzysu początkowo na rynku budownictwa
mieszkaniowego w Stanach, który – w rezultacie źle podjętych
działań naprawczych – dotknął innych obszarów gospodarki. Zdaniem
Taylora błędna polityka pieniężna przyczyniła się też do spadku wartości
dolara i wzrostu cen ropy naftowej, czego efekty odczuł już cały
świat. W przedmowie do polskiego wydania książkę Taylora gorąco
rekomenduje prof. Leszek Balcerowicz, co specjalnie nie dziwi, gdyż
obydwaj panowie mają podobne poglądy na zagadnienia dotyczące
inflacji, polityki monetarnej i interwencji państwa w sprawy pieniężne.
Krytycy wskażą jednak zapewne na pomijane przez Taylora czynniki
zewnętrzne kryzysu, a do nich bez wątpienia należy – w przypadku
zwyżkujących cen ropy naftowej – przeciągająca się interwencja w Iraku
finansowana na dodatek w znacznym stopniu z kredytów. Można
się spierać czy przyzwolenie na upadłości kolejnych dużych banków
(Lehman Brothers, następnie m.in. Washington Mutual) było już wyłącznie
skutkiem kryzysu czy kolejnym impulsem, bez wątpienia jednak
czynniki te wywarły wpływ na globalną gospodarkę, w tym na kondycję
banków europejskich i ich politykę kredytową, co z kolei przyczyniło się
do spowolnienia światowej gospodarki. Taylor sprawy te jednak pomija
lub (przypadek Lehman Brothers) marginalizuje.