David Cornwell był jednym z tych pracowników brytyjskiej służby bezpieczeństwa MI5, którzy nigdy nie brali udziału w akcji, w której mogłoby być zagrożone ich życie. A jednak podczas szkoleń poznał znakomicie i techniki walki (strzelanie z pistoletu automatycznego do ruchomych celów, posługiwanie się nożem, walkę wręcz) i sposoby zachowania się w obliczu niebezpieczeństwa. Uczył się także otwierania zamków, odnajdywania i odczytywania zaszyfrowanych informacji oraz pozyskiwania tajnych współpracowników i psychologicznego profilowania podwójnych agentów i zdrajców. Posiadł doskonale sztukę kłamstwa: przybierania fikcyjnych  tożsamości, tworzenia wiarygodnych opowieści pozwalających zamaskować prawdziwe cele nie zawsze etycznych działań. Kilkuletnia praca w leżących na pierwszej linii zimnowojennego frontu Zachodnich Niemczech pozwoliła mu w praktyce poznać sztuczki sojuszników i przeciwników.

David Cornwell posiadał jednak pewną umiejętność, której nie uczono na żadnym z wywiadowczych i kontrwywiadowczych kursów:
umiejętność tworzenia wartkich, wciągających opowieści i wyrazistych bohaterów. Połączenie szpiegowskich umiejętności z literackim talentem, co było jeszcze wzmocnione przez neurotyczną osobowość kształtowaną w okropnym dzieciństwie, uczyniło z Cornwella – używającego obco brzmiącego pseudonimu John le Carré – jednego z najwybitniejszych twórców powieści sensacyjnej, pisarza, który wprowadził pogardzany wcześniej gatunek do klasyki literatury. Biografia le Carrégo pióra Adama Sismana, przepełniona szczegółami i informacjami, odsłania – w końcu można to zrobić – to, co w biografii le Carrégo było dotąd skrzętnie ukrywane lub maskowane niedomówieniem bądź pogłoską: dzieciństwo i młodość pisarza, jego pracę dla brytyjskich służb, pełną zawirowań literacką karierę.