We wstępie do książki prof. Markiewicz pisze: „(…)
zajmowanie się literaturą to nie tylko moje zamiłowanie,
a później zawód, to także mój »sposób na
życie«. Podlegał presjom historii i łączył się z zaangażowaniem
politycznym. W takiej więc mierze,
w jakiej okaże się konieczne, ten życiorys naukowy
jest także życiorysem osobistym i politycznym”.
Kto znał prof. Markiewicza jedynie z kart jego

prac naukowych otrzymał dzięki tej książce wiele
cennych informacji i odpowiedzi na pytania – o źródła
jego zainteresowań, rozwój naukowy, czy wreszcie, o losy osobiste.
Profesor opowiadając o sobie robi to w sposób budzący sympatię,
która towarzyszy czytelnikowi podczas całej lektury. Czasy deportacji
do Rosji autor opisuje bez patosu, oskarżeń, czy użalania się nad sobą.
Prostota opowieści sprawia, że dokonywane przez niego wybory –
życiowe, naukowe, polityczne – stają się „ludzkie” i tym samym zrozumiałe.
Opowiadając o swoich osiągnięciach naukowych prof. Markiewicz
wyjaśnia, że pisał takie książki jakie sam chciałby mieć w swojej
bibliotece oraz że w swoim życiu naukowym był szczęśliwy. Wiedząc,
że prywatny zbiór książek profesora należy do największych w Polsce,
a jednocześnie spoglądając na zamieszczony w książce aneks bibliograficzny
jego prac, trzeba uznać, że jest to szczere wyznanie.
„Życiorys polonistyczny z historią w tle”, jest uzupełniony rozmową

B. Łopieńskiej z prof. Markiewiczem. W drugim, obecnym wydaniu
książka została dodatkowo poszerzona o odautorskie dopowiedzenia
i wcześniej zapomniane szczegóły, i na pewno stanie się obowiązkową
lekturą dla obecnych i przyszłych badaczy literatury.