W niedzielę 9 stycznia przypada 5. rocznica śmierci Zygmunta Baumana, jednego z najwybitniejszych współczesnych polskich uczonych o światowej renomie, socjologa i filozofa, eseistę, jeden z twórców koncepcji postmodernizmu – ponowoczesności, płynnej nowoczesności czy późnej nowoczesności. Specjalizował się w teorii kultury, był laureatem wielu nagród krajowych i międzynarodowych.

Urodził się 19 listopada 1925 roku w Poznaniu, zmarł 9 stycznia 2017 roku w Leeds w Anglii, gdzie przez wiele lat pełnił funkcję kierownika Katedry Socjologii na University of Leeds, od 1990 roku był profesorem emerytowanym tej uczelni.

Jak czytamy w Wikipedii, Zygmunt Bauman „zasadniczo nie używał terminu ‘postmodernizm’ i unikał jednoznacznego przypisania do tego nurtu filozoficznego. Proponował w zamian stosowanie terminu ‘ponowoczesność’ (postmodernity), a gdy zorientował się, że błędnie on wskazuje koniec epoki nowoczesnej, zaczął używać pojęcia ‘płynnej nowoczesności’. Ku tej zmianie terminologicznej skłoniła go krytyka ze strony takich filozofów, jak Stefan Morawski, Wojciech Zieliński, Marek Czyżewski, którzy zarzucali Baumanowi przypisanie ponowoczesności cech typowo modernistycznych bądź też totalną negację korzystnych dla ludzkości cech epoki nowoczesnej. Podobnie Bauman nie stosował terminu ‘modernizm’, zastępując go ‘nowoczesnością’, rozumianą szeroko jako epoka obejmująca co najmniej osiemnastowieczne Oświecenie”.

W ubiegłym roku ukazały się dwie biografie wybitnego uczonego, które stały się punktem wyjścia do dyskusji o jego dorobku naukowym, ale też o trudnych ścieżkach jego życia. Autorem pierwszej zatytułowanej „Wygnaniec. 21 scen z życia Zygmunta Baumana” jest Artur Domosławski (Wielka Litera)

a drugiej, która nosi tytuł „Bauman. Biografia” – prof. Izabela Wagner (Czarna Owca).