Felieton Pamiątki po ukochanych bez promocyjnej ceny Media nie pozwoliły nie wiedzieć. Radio, telewizja, prasa mówiły tylko o Nim. Mogliśmy przez ten krótki i smutny czas przypomnieć sobie sylwetkę największego z największych. Dla najmłodszych była to niezapomniana lekcja historii. Dla nas wszystkich nie był to czas stracony. Już dawno nasz naród nie był tak solidarny. Byliśmy tam, gdzie być powinniśmy. Przez nikogo nie zachęcani, przez nikogo nie zmuszani, w końcu wolni i pełni wiary. Pełne były kościoły, place, ulice. W końcu oderwaliśmy wzrok od telewizorów, ręce od komputerów, mieliśmy czas, siłę i wiarę. Tyle było obietnic... Wszyscy uczepiliśmy się pozytywnych deklaracji jak tonący brzytwy. Mimo, że w głębi duszy każdy z nas wiedział, że takie zmiany nie są łatwe, że tak dobrze nie będzie, to jednak na tę jedną chwilę uwierzyliśmy. Z nadzieją patrzyliśmy w przyszłość. Krytyczne opinie socjologów i psychologów traktowaliśmy jak głosy niewiernych. A jednak to oni mieli rację. Nie twierdzę, że do końca. Wierzę i wierzyć będę, że w sercach wielu z nas coś się zmieniło, coś pękło, ale to coś nie jest na sprzedaż. Jest tajemnicą, której nie zbruka komercja. Szybko przekonaliśmy się, że większości się to nie uda. "Pojednanie dla papieża" skończyło się bijatyką na miarę naszych kochanych kibiców. Tydzień, może dwa po deklaracjach i przyrzeczeniach rozmawiałam z pewną Włoszką, która powiedziała: - Słuchaj, u nas wszyscy są pełni podziwu dla Waszych kibiców. Stawiamy ich za przykład. Pomyślałam: nie ma co, niezły przykład. Ale do rzeczy, bo się rozpisałam, a o tym wszystkim to Państwo wiecie i sami potraficie wyciągnąć wnioski. A ja mam inny …