Teresa Ferenc urodziła się 24 kwietnia 1934 roku w Ruszowie niedaleko Zamościa. W roku 1943 przeżyła jako dziecko przeprowadzoną przez hitlerowców pacyfikację we wsi Sochy. Po latach przeżycia matki opisała jej córka, zresztą także poetka – Anna Janko w wydanej w roku 2015 książce „Mała Zagłada”.
Z wykształcenia była plastykiem-pedagogiem. Złożyła pomyślnie egzamin do szkoły teatralnej, ale ostatecznie zrezygnowała z tej drogi. W 1956 wyszła za mąż za poetę Zbigniewa Jankowskiego. Wychowała dwie córki, poetki – Annę Janko i Milenę Wieczorek. W 1965 roku poetka z rodziną przeniosła się do Kołobrzegu, a jesienią 1971 r. – do Wrocławia. Od 1975 roku Teresa Ferenc z rodziną zamieszkała w Sopocie, gdzie została do końca życia.
Jako poetka debiutowała w 1958 roku. Jej pierwszy tomik „Moje ryżowe poletko” opublikowano sześć lat później. Wraz z mężem założyła grupę poetycką „Reda”. Od lat 80. związana była z Duszpasterstwem Środowisk Twórczych w Gdańsku. W latach 2004 i 2009 została laureatką Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury. Za działalność społeczno-literacką w latach 80. otrzymała medal 25-lecia „Solidarności”.
W 2015 Teresa Ferenc została udekorowana medalem im. ks. Jana Twardowskiego za całokształt twórczości poetyckiej. W 2016 r. otrzymała srebrny medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Była członkiem PEN Clubu i członkiem-założycielem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (SPP).
“Teresa Ferenc to jedna z najważniejszych poetek polskich przełomu XX i XXI wieku, jej nazwisko wymieniamy jednym tchem obok nazwisk: Wisławy Szymborskiej, Julii Hartwig, Urszuli Kozioł, Ewy Lipskiej, Krystyny Miłobędzkiej, Joanny Pollakówny, Ludmiły Marjańskiej czy Bogusławy Latawiec. Daleki jednak jestem od stosowania w stosunku zarówno do tych autorek, jak i w odniesieniu do samej Teresy Ferenc, dość wątpliwego pod względem poznawczym określenia ‘poezja kobieca’” – napisał Janusz Drzewucki w Magazynie Literackim KSIĄŻKI nr 8/18.
