Głośnej wystawie, która
po prezentacjach w Sopocie
i Warszawie pokazana ma być w Olsztynie, Słupsku, Bydgoszczy,
Wrocławiu i na końcu
w Krakowie – towarzyszy jak zwykle przy takich okazjach obszerny katalog. Wystawa jest wyjątkowa, prezentowane dzieła
w wielu przypadkach należą do najważniejszych dzieł polskiego
malarstwa i ich reprodukcje
od lat są częścią naszej kulturowej edukacji, jak „Portret córki” Henryka Rodakowskiego, czy „Portret dzieci artysty” Jana Matejki lub „Śnieg” Juliana Fałata.
Teraz można je było zobaczyć
w oryginale. I jeszcze kilkanaście
innych ważnych prac, bo sama wystawa nie jest wielka, obejmuje niespełna pięćdziesiąt obrazów, ale i to wystarczyło, by wywołać zrozumiałe resentymenty
wśród starszej i najstarszej
części licznie odwiedzającej
ekspozycję publiczności. Nie wszystkie zresztą dzieła pochodzą
z przedwojennych zbiorów
Galerii Miejskiej we Lwowie,
eksponowane są też dwa obrazy dokupione po wojnie – „Autoportret” Andrzeja Pronaszki
i „Krajobraz miejski” Józefa
Czapskiego.

Odrębną sprawą jest sam katalog. Bardzo interesująca
część merytoryczna ledwie kompensuje zawód wywołany jakością kolorowych reprodukcji.
W wielu przypadkach, żeby nie powiedzieć, że we wszystkich,
ich kolorystyka znacznie odbiega od oryginalnej. I chyba
nie można tego tłumaczyć złym stanem samych obrazów, które według specjalistów wymagają
konserwacji, lecz raczej błędami w procesie przygotowania
lub druku.