Książka, wydana już w Londynie i Monachium (2006), polską premierę
miała podczas Konferencji Klimatycznej ONZ w Poznaniu w grudniu
ubiegłego roku. Powstała, proroczo, zanim tej zimy doszło do wyziębienia
części Europy z powodu blokady dostaw gazu przez Rosję.
Zanim wybuchł kryzys gruziński, globalny kryzys ekonomiczno-finansowy,
zanim cena ropy zjechała w dół a zwycięstwo Obamy zdało
się wskazywać na koniec epoki, której symbolem jest wojna w Iraku
„o ropę” (doktryna Cartera). I zanim w Polsce rząd zapowiedział budowę
energetyki jądrowej.

Autor jest ekspertem globalnej sieci ekologicznej The Nature
Conservancy. Reprezentuje globalny punkt widzenia, ale z niemieckiej
perspektywy, dla nas inspirującej. Książka ma charakter analizy
politologicznej, zorientowanej na polityczne i militarne aspekty bezpieczeństwa
energetycznego. Zwraca uwagę na nowe wyznaczniki
sytuacji pod tym względem. Obok terroryzmu (atak na gazo- lub
rurociągi to paraliż dużej części kontynentu), zagrożenie bezpieczeństwa
wynika z faktu, iż największe źródła surowców energetycznych
znajdują się na terenie krajów rządzonych autorytarnie,
niedemokratycznie – islamski Iran i Arabia Saudyjska, Rosja Putina
i zbuntowana Wenezuela Chavesa. Zwiększa się znaczenie Kazachstanu,
który krajem demokratycznym też nie jest. Obok wzrostu
energożernych nowych potęg gospodarczych – Chin, Indii, a także
Brazylii i RPA, czynnikiem komplikującym sytuację energetyczną
są zmiany klimatyczne i stan środowiska przyrodniczego w wielu
miejscach na świecie.

Rozwiązania, zdaniem autora, przynajmniej dla Europy, leżą w dążeniu
do autonomicznej „sieciowej” struktury energetyki, dywersyfikacji
źródeł i tras dostaw, wzroście efektywności energetycznej (Polska
ma 2,7 razy niższą niż „stara” Unia), w energetyce odnawialnej, bez
atomu. Pouczająca lektura.