Jest to kolejne wydanie jednej z kanonicznych pozycji
polskiego reportażu. Książka pod świadomie
zamierzonym, niewinnie brzmiącym tytułem
„Co u pana słychać?” ukazała się po raz pierwszy
w połowie lat 70. i stała się wstrząsem dla czytelników,
nie tylko polskich. Autor dotarł bowiem
do dziesięciu hitlerowców żyjących bezpiecznie
i spokojnie w powojennej rzeczywistości. Odszukał
ich i skłonił do rozmowy o wojnie oraz
ich w niej udziale, do rozmowy o zbrodniach.
Jednym z rozmówców był prof. Reinhard Hoehn, dyrektor Akademii
Harzburskiej, znanej uczelni kształcącej przyszłych menadżerów; innym
– emerytowany generał Konrad Meyer. Pierwszy był w czasie wojny
jednym z wykonawców koncepcji masowej sterylizacji, a drugi jednym
z głównych autorów Generalplan Ost. Stanęli po wojnie przed sądem,
który nie wymierzył im kary. Żyli i pracowali spokojnie, aż Kąkolewski
odwiedził ich i zmusił, żeby po trzydziestu latach ponownie spojrzeli
na swoje czyny. Obraz dziesięciu rozmówców jest podobny. Niewielu
z nich wyraża coś zbliżonego do skruchy, większość dystansuje się do
przeszłości. Wyrażają pretensje typu „po co do tego wracać” lub „po
co rozgrzebywać”, uważają, że po prostu spełniali swój obowiązek, że
pracowali dla dobra swojego narodu. Z wypowiedzi rozmówców Kąkolewskiego
wyłania się także szeroki obraz wojny i okupacji, zbrodni
popełnianych przez innych nazistów, także fakty o czołowych bonzach
aparatu hitlerowskiego.
Wydana przez Zysk i S-ka książka została zaopatrzona w symbol

„Dziennikarskiego Lauru” za 2008 rok jako „niedościgniony wzór literatury
faktu”.