Ależ to jest gęsta i emocjonalna proza. Kolejna powieść tajemniczej autorki „Genialnej przyjaciółki” jest równie jak poprzednie kobieca i przenikliwa. Ferrante kreuje świat do bólu realny. Mówi się, że pod ksywką skrywa się pisarz albo nawet grupa pisarzy, a może to mieszkanka Rzymu, która jest tłumaczką z języka niemieckiego. Ale czy to takie ważne?

Główna bohaterka po piętnastu latach związku dowiaduje się nagle, że jej mąż zmienił ją na młodszy model. Razem z Olgą osuwamy się na dno rozpaczy. Autorka umiejętnie uderza w czułe rejestry, wytrącając czytelnika z pozycji biernego obserwatora zdarzeń. Funkcjonowanie kobiety określa i wyznacza zagubienie, poczucie zdrady i porzucenia. W malignie popada w paranoję wywołaną zazdrością. Gniew, nieuleczalny ból straty przysłaniają rozsądek, powodują nieprzemyślane i gwałtowne reakcje. Olga posuwa się nawet do rękoczynów. To wszystko prowadzi do utraty wewnętrznej stabilności i części swojej tożsamości. Kobieta zatraca się w szaleństwie, traci kontakt ze swoimi dziećmi, które, wydawać by się mogło, powinny trzymać ją przy życiu, stawiać do pionu. Dawny świat staje się ponurą poświatą.

„Czas porzucenia” to przenikliwa kobieca psychologia, proza boleśnie wyrazista. Elena Ferrante hipnotyzuje za pomocą słów, bezgranicznie omotuje swoimi powieściami.