Książka składa się z wypowiedzi i publikacji poświęconych
„królowi reportażu” przez jego włoskich znajomych i przyjaciół. Ryszard Kapuściński bywał często we Włoszech, miał tam spotkania autorskie, spotykał się z czytelnikami oraz ze studentami. Brał udział w dyskusjach i seminariach uniwersyteckich. Z tych spotkań i artykułów poznajemy raz jeszcze życie Kapuścińskiego, jego początki pracy dziennikarskiej,
liczne podróże i to co zadecydowało o jego reporterskiej wielkości. Poznajemy także drugie oblicze pisarza, zaskakujące w kontekście wymagającej niezwykłej odwagi pracy na całym świecie. Na przykład, Paolo Rumiz, w artykule opublikowanym nazajutrz na śmierci Kapuścińskiego na łamach „La Repubblica”,
wspomina go jako człowieka „kruchego” i nieśmiałego, który „nie był rezydentem wielkich hoteli, podróżował z najbiedniejszymi z biednych.
Dzielił z nimi strach i głód. Groziło mu spalenie żywcem, ukamienowanie,
rozstrzelanie. Pokonał rzadką formę malarii mózgowej i gruźlicę. Gdziekolwiek był, stawał się częścią świata, o którym pisał”. Słowa te oddają
najpełniej osobowość dziennikarską naszego wielkiego reportera, są bezbłędnym kluczem do jego twórczości i życiowej misji jaką stały się dla niego podróże i utrwalanie na kartach książek życia oraz newralgicznych momentów w odległych od Europy krajach świata.

Książkę poprzedziła przedmową wdowa po pisarzu, Alicja. Są w niej także dwie publikacje polskich autorów: „Bolzano, czyli chwila szczęścia” Jarosława Mikołajewskiego oraz „Obrazy i poezja reportażu” Magdaleny Szymków.