Z wielkim zainteresowaniem chłonęłam kolejne
strony książki. Towarzyszyło mi ukłucie zazdrości
i nieodparte pragnienie osobistego spotkania z rozmówcami
Anny J. Dudek, z którymi, jestem przekonana,
rozumiałabym się bardzo dobrze, wszystkim
nam bowiem bliski sercu jest włoski styl życia.
Grażyna Torbicka, Beata Kęczkowska, Zbigniew
Boniek, Ania Kuczyńska, Jan Rokita, Janusz Kaniewski
opowiadają dziennikarce o swoich fascynacjach
i inspiracjach (modzie, kinie, muzyce, kuchni)
oraz o tym, jak może wyglądać dolce vita po polsku. „Wino, kawa i oliwa.
Trzy rzeczy, w których produkcji Włosi nie mają sobie równych. Trzy
rzeczy, bez których życie byłoby uboższe” – mówi Jacek Pałasiński. I jak
się z nim nie zgodzić? Leonardo Masi, Emiliano Castagna, Tessa Capponi
Borawska, Alberto Macchi i Sebastiano Giorgi opowiadają z kolei o Italii –
w niezupełnie poważnym tonie, za to z dużą ilością anegdot. Ich historie
dotyczą również tego, jak im się żyje w kraju nad Wisłą. Szczerze i trafnie
mówią o naszych atutach (Polki!, ambicja, apetyt na kulturę), ale też
wadach mieszkania w naszym kraju (pogoda) i złych stronach (nieufność,
„masochistyczna skłonność do rozpamiętywania historycznych klęsk”).
Jak słusznie zauważa Tessa Capponi Borawska, „Nie ma miłości bez goryczy,
nie ma zachwytu bez odrobiny sarkazmu”. Wszyscy bohaterowie
zarażają pozytywną filozofią życia. To doskonała lektura dla wszystkich
miłośników Włoch i zaciekawionych tym, jak smakuje życie.