W PRL jednego tylko nigdy nie brakowało: humoru. Dowodem na to jest całkiem pokaźny zbiór dowcipów z PRL-u, które jak Polska długa i szeroka, krążyły po naszym kraju w latach 1944-1989, a nawet trochę dłużej. „Co to jest? Krótkie, wesołe i do odsiedzenia? Kawał polityczny” albo „Człowiek w liczbie mnogiej? Kolejka” czy „Jaki jest szczyt bezpłodności?
30 lat stosunków z ZSRR”. Znacie? To posłuchajcie. Opowiadały je sobie nawet dzieci, a najbardziej lubiły te o Polaku, Rusku i Niemcu.

Dowcipy z PRL-u pasują do wielopokoleniowego spotkania rodzinnego,
do kieliszka wódki i kufla piwa, na urodziny, imieniny i chrzciny. Nic tak nie łączy jak wspólny śmiech. Zawsze był najlepszą bronią i lekarstwem
– na nudę, na absurdy, na złą władzę, na smutki. Tu przeważają oczywiście dowcipy ośmieszające bohaterów sceny politycznej – przywódców
PZPR – towarzyszy Bieruta, Gomułkę, Cyrankiewicza, gen. Jaruzelskiego oraz przywódców KPZR – Stalina, Berię, Chruszczowa, Breżniewa. A obok, jak w pochodzie pierwszomajowym górnicy, górale, kolejarze, nauczyciele, spawacze, i oczywiście milicjanci oraz babcie klozetowe. A na deser chyba najsłynniejsza miejscowość PRL – Wąchock i dowcipy o radzieckim Jamesie Bondzie, czyli Otto von Stirlitzu oraz słynnym radiu Erewań. A więc powróćmy jak za dawnych lat…