W wielu kwestiach pozostając liberałem, w tej konserwatywny jestem
od zawsze. Z tym więc większą irytacją brnąłem przez kolejne rozdziały
błyskotliwie – trzeba to przyznać – napisanej rozprawy pań, wojujących
o prawo do decydowania „o swojej macicy” (że w macicy tej
dzieją się fascynujące rzeczy wykraczające poza pojęcie „mojej”, jakoś
nie wydaje się ich zanadto absorbować).
Katarzyna Bratkowska i Kazimiera Szczuka kwestię przerywania ciąży,

o, przepraszam – życia, przedstawiają z różnych punktów widzenia –
społecznego, medycznego, religijnego, politycznego. Powołują się przy
tym na końcu rozprawy na wypowiedzi różnych osób publicznych, co
o tyle (nie jedyny tu zresztą raz) pachnie demagogią, że równie wiele
(o ile nie więcej) autorytetów można by przytoczyć dla przeciwwagi
wobec przytaczanych przez autorki poglądów. Całość napisana została
z werwą, inteligentnie i z zachowaniem retoryki właściwej przeświadczeniu,
iż głoszone poglądy nie są – że tak to oględnie ujmę – w danym
(polskim) społeczeństwie dominujące.