Specjalnością Emila są psoty. A ponieważ psot się nie wymyśla, bo one robią się same, jak utrzymuje mały rozrabiaka, można uznać, że Emil przyciąga je jak magnes. I co ważne: „nigdy nie powtarzał tego samego wybryku po raz drugi, stale wymyślał coś nowego”. Wpada przez komin i straszy pokojówkę Linę, udając strzygę. Wypuszcza z pastwiska barana Blarena, zastawia pułapkę na myszy, w którą wpada ojciec, wylewa na niego ciasto na kluski z czerniny, trafia go śnieżką prosto w usta i skutecznie knebluje… „Co mogę poradzić na to, że tatuś zawsze wchodzi w drogę”, skarży się chłopak. Mama musi kupić nowy zeszyt, bo w starym nie mieszczą się już psoty Emila. Psotnik bardzo często siedzi za karę w stolarni. A wtedy struga kozikiem drewniane figurki. Ma ich już kilkaset, więc wygląda na to, że spędza tam więcej czasu niż w domu. Wpatrzona w brata mała Ida też chce psocić. I siedzieć w stolarni za karę. Ciekawe, czy jej się uda? Poza wyjątkową zdolnością do psot Emil ma także złote serce i na pewno skąpy nie jest. Hojnie rozdaje buziaki. Komu? Przekonajcie się sami.

Całość opatrzona wspaniałymi ilustracjami Björna Berga zawiera trzy opowiadania: „Emil i ciasto na kluski”, „Skąpy nie jestem, powiedział Emil”, „Mała Ida też chce psocić”. I przypominają czytelnikom dużym i małym, że psoty są ponadczasowe! Podobnie jak dziecięca ciekawość i brawura. Dlatego pełne humoru i ponadczasowe opowieści o przygodach Emila podbijają serca kolejnych pokoleń przedszkolaków.