Opisywana – jedna z najbardziej ekstrawaganckich pań XIX stulecia – urodzona jako Amantine Aurore Lucile Dupin, była prawnuczką Maurycego Saskiego, nieślubnego syna Augusta II Mocnego. Dzieciństwo, poza trzyletnim pobytem na pensji w Paryżu, spędziła w Nohant. W 1822 roku wyszła za mąż za barona Casimira Dudevanta,z którym miała dwójkę dzieci: Maurice’a i Solange.

Po separacji w 1831 przybyła do Paryża. W tym też roku zaczęła wydawać swe utwory literackie (czas obszedł się z nimi surowo), początkowo pisane razem z Julesem Sandeau, od którego nazwiska wzięła męski pseudonim artystyczny. Romansowała z poetą Alfredem de Mussetem, prozaikiem Prosperem Merimee, malarzem Eugenem Delacroix. Zasłynęła ekscentrycznym zachowaniem. Paliła cygara i fajkę, przeklinała, ubierała się po męsku…

W 1838 roku poznała Fryderyka Chopina. Zostali namiętnymi kochankami. Była dlań oparciem i inspiracją. Jednym z pierwszych wspólnych wyjazdów Sand i Chopina była podróż – dla poprawy zdrowia muzyka – na Majorkę. Od 1839 do 1846 roku Chopin każde lato spędzał w posiadłości Sand w Nohant, gdzie skomponował najwybitniejsze dzieła. Stał się członkiem rodziny, którą stworzył, godząc się na wspólne życie pod jednym dachem z kochanką i jej potomstwem. Dorastające dzieci coraz bardziej kontestowały Chopina, uznając, że nie może cieszyć się przywilejami głowy domu, nie będąc formalnie mężem ich matki. Rozstanie z muzykiem – 1847 rok – stanowiło dla pisarki wielki cios.

W okresie II Cesarstwa wycofała się z życia publicznego i opracowała dwa, mocno koloryzowane, dzieła autobiograficzne. Niniejsza książka Małgorzaty Niedźwiedzkiej również nosi silne ślady kreacji. Co nie jest, bynajmniej, zarzutem. Wręcz przeciwnie.