Najnowsza książka autorki słynnej powieści „Tego
lata, w Zawrociu”, ale i znakomitej książki „Julity
i huśtawki”, uhonorowanej tytułem Książki Roku
2003 naszego miesięcznika, stawia ważne pytania:
o miłość, związki teraźniejszości z przeszłością,
kondycję współczesnej rodziny, wreszcie o sens
życia. Bohaterka mierzy się z przeszłością, układa
mozaikę z nie pasujących na pozór elementów
i łączy w jedną całość. Co zrobi, gdy odkryje
w końcu prawdę?
Opowieści o losach młodej dziewczyny Matyldy, która znienacka

zostaje właścicielką domu na prowincji, a zarazem tropicielką kolejnych
rodzinnych tajemnic, mają już swoich wiernych miłośników. Najpierw
było oczywiście „Tego lata, w Zawrociu”, potem „Góra śpiących węży”,
wreszcie „Maska Arlekina”. Teraz otrzymujemy kolejną część zawrockiego
cyklu, choć równie dobrze można ją traktować jako odrębną książkę.
I próżno sięgać po nią ma ten, kto szuka plastra miodu na swe skołatane
serce. Te książki, jeśli trafią na podatny grunt, mogą sprawić ból, bo
uderzają w samo sedno. Główna bohaterka dowiaduje się np., że wychowywana
była w pogardzie, w nienawiści, pozbawiono ją nie tylko
miłości, ale i wiary w miłość. Czytelnik obserwuje, jak Matylda uczy się
radzić sobie z uczuciami, próbuje odbudować relację z siostrą.
Hanna Kowalewska doskonale zna życie i pisze prawdziwie. Talent

narracyjny autorki sprawia, że opisywany przez nią świat okazuje się
zdumiewająco bliski emocjom. Pisze też zajmująco, umiejętnie porusza
się między różnymi językowymi możliwościami. Postacie są niezwykle
wyraziste i ciekawe. Wszystko jest tutaj kunsztownie dobrane, poukładane,
nie ma ani jednego zbędnego wątku czy też fragmentu. Autorka
już zapowiada piątą część, która zakończyć ma zawrocki cykl.