W dzieciństwie nie znosiłam przedszkola. Może dlatego, że nie czekała tam na mnie – jak na Kiełbaskę – Tusse. A mimo to bohaterka, którą znamy już z książki „Kiełbaska nie chce jeść kolacji”, nie ma ochoty iść do przedszkola. Woli zostać w domu i bawić się z tatą w sklep. Tata chce kupić mydło dla potworów. „Głupi tata. I głupie przedszkole”, podsumowuje Kiełbaska. Tata jest bardzo cierpliwy. Nie krzyczy i do niczego nie zmusza córki. Aby osiągnąć kompromis, stosuje spryt i łagodną perswazję (argumentem może być przy tym pistolet z marchewki). Pozwala córce na błędy, emocje, także negatywne, i samodzielne wyciąganie wniosków. Może inni rodzice wezmą z niego przykład? Ta pełna humoru, kolorowych ilustracji, ciekawych pomysłów i mądrości książeczka może być punktem wyjścia do rozmowy z przedszkolakami, a także dużą pomocą terapeutyczną dla dorosłych.