Wznowienie przez wydawnictwo W.A.B. cyklu powieści
z początków ubiegłego wieku o dorastaniu
Klaudyny pióra Colette zainteresuje z pewnością
nie tylko badaczy przemian obyczajowych, ale także
czytelników (może zwłaszcza: czytelniczki), dla
których dobra literatura to przede wszystkim obraz
uczuć: niepoddających się nakazom konwenansu,
niezakłamanych, burzliwych. Powieści o Klaudynie,
pisane w formie intymnego dziennika młodziutkiej
prowincjuszki wchodzącej w dorosłe życie, ze
zdziwieniem odkrywającej jego tajemnice i uroki, wywołały przed stu
laty niemały skandal. Bo bohaterka opisywała – nadzwyczaj wiarygodnie
i, jak to w sekretnym pamiętniku bywa, bez eufemizowania, swoje
uczucia i doświadczenia, do których wedle ówczesnego konwenansu
dobrze wychowana (a nawet i źle wychowana) panienka przyznać się
nie miała prawa nawet przed sobą samą. W poprzedniej książce cyklu
– „Klaudynie w szkole” – bohaterka przeżywała namiętną erotyczną
fascynację swoją nauczycielką; „Klaudyna w Paryżu” przenosi akcję do
stolicy ówczesnego wielkiego świata, w której dziewczyna przekonuje
się, że jej dotychczasowe uczuciowe doświadczenia były tylko przygrywką
do prawdziwych burz. Jej kuzyn Marcel wydaje się bardzo miłym
i interesującym młodzieńcem, ale okazuje się, że jego serce jest już
zajęte przez innego pięknego chłopca. Tymczasem sporo zainteresowania
i życzliwości poświęca Klaudynie ojciec Marcela, Renaud. Czy to
możliwe, żeby relacja z wujkiem przekroczyła pewne granice?