„Globtroterki opisane
w tej książce
wraz z setkami‚ jeśli nie tysiącami anonimowych kobiet‚
obaliły bariery‚
pozostawiając dzisiejszym kobietom
w spadku szeroko otwarty świat. Ich wyczyny sprawiają‚ że nasuwa się pytanie: kiedy właściwie miejsce kobiety
było w domu?” – czytamy we wstępie książki. Jej bohaterkami Barbara
Hodgson uczyniła siedemnasto-‚ osiemnasto- i dziewiętnastowieczne
podróżniczki‚ które jako pierwsze przełamały stereotypy i rzuciły się w wir przygód. Odwiedziły niemal każdy zakątek ziemi i miejsca niedostępne
kobietom. W krajach‚ gdzie płci pięknej zabraniano podróżowania‚
panie przebierały się w strój męski.
Mogły w nim bez trudu wchodzić
do klasztorów dostępnych tylko dla mężczyzn‚ pracować np. na statku
lub służyć na wojnie. Odkrywały też tajemnice haremów‚ gdzie męska stopa nigdy nie stanęła.

Pierwsze podróżniczki przemieszczały
się dyliżansami‚ powozami‚
statkami‚ lektyką‚ konno‚ na wielbłądach lub kanui. Na kobiety
podróżujące po dalekich krajach czyhały różne choroby jak tyfus‚ malaria‚
żółta febra. Wiele z nich właśnie
z powodu chorób lub utonięć czy morderstw nie wróciło już do swego kraju. Podróżujące panie zmagały się też z napadami bandyckimi‚
robactwem i niesprzyjającymi
warunkami pogodowymi. Z powodu nieznajomości języka znosiły wielomiesięczne czasem milczenie. Mimo licznych niebezpieczeństw
nieustraszone kobiety dowiodły‚ że potrafią podróżować równie dobrze jak mężczyźni. Źródłem
wiedzy o ich przygodach są zachowane dzienniki i listy oraz licznie
książki‚ w których opisały swe odkrycia i doświadczenia.

Rzecz jest znakomita‚ a także bogato
zilustrowana rysunkami i fotografiami
bohaterek oraz miejsc‚ do których dotarły.