Chyba każdy zna szlagier „Sexapeal, to nasza broń
kobieca” z przedwojennej polskiej komedii filmowej
pt. „Piętro wyżej”. Na ekranie brawurowo
śpiewał go Eugeniusz Bodo, przebrany za blond-
-wampa o rubensowskich kształtach. Jego występ
zapowiadał konferansjer słowami: „Oto nasza
rodzima Mae West”. Personalia tej hollywodzkiej
starletki sprzed siedmiu dekad dla wielu współczesnych
kinomanów brzmią anonimowo. Czy to
status quo zmieni biografia artystki?

Urodziła się jako córka Matyldy Doelger i byłego boksera o pseudonimie
Battlin’ Jack West. Pierwszą rolę zagrała w wieku 18 lat,
w sztuce „A la Broadway”. W roku 1926 napisała i wyreżyserowała
pierwszą własną sztukę teatralną, pod chwytliwym tytułem „Sex”.
Była to jednocześnie jej pierwsza rola broadwayowska. Bilety na
„Sex” sprzedawały się dobrze, pomimo bardzo negatywnych opinii
krytyków. Sztuka wywołała tak wielki skandal, że aktorkę oraz resztę
obsady aresztowano i postawiono przed sądem. Napisała jeszcze
kolejne sztuki, jedna z nich poruszała temat miłości homoseksualnej.

Potem odsunęła się nieco od teatru i rozpoczęła karierę w branży
filmowej. Spośród zaledwie tuzina tytułów, w których zagrała, miano
megahitu zyskał jeden „Nie jestem aniołem”. Kolosalny sukces kasowy
sprawił, że w roku 1934 aktorka była najlepiej opłacaną gwiazdą
w Ameryce, z przychodem ok. 400 tys. dolarów, wyprzedzając tym
samym takie sławy jak Greta Garbo i Charlie Chaplin. Niebawem miał
miejsce kolejny skandal z udziałem West – na jaw wyszedł jej prawdziwy
wiek oraz fakt, iż była mężatką. W połowie lat 40. niespodziewanie
porzuciła film, sporadycznie pojawiając się później w telewizji. Bez powodzenia
usiłowała zaistnieć jako piosenkarka. Oprócz licznych flirtów
i romansów do legendy przeszły sentencje artystki, takie jak: „Nadmiar
czegoś dobrego może być cudowny”, czy „Kiedy jestem dobra, jestem
bardzo dobra, ale kiedy jestem zła, jestem jeszcze lepsza”.