Rebecca Makkai, amerykańska pisarka, autorka powieści „Wierzyliśmy jak nikt” nominowanej do Pulitzera i National Book Award, napisała nową książkę, tym razem z wątkiem kryminalnym.

Główna bohaterka Bodie Kane po latach wraca do elitarnego liceum Grandby, którego jest absolwentką. Przez dwa tygodnie ma uczyć nastoletnich uczniów, jak się robi podcasty, bo w tym m.in. się specjalizuje. I tak się składa, że jedna z jej podopiecznych w ramach zadanej pracy postanawia wrócić do 1995 roku, do głośnego morderstwa, którego dokonano na terenie campusu. I zaczynają rodzić się kolejne pytania w tej sprawie, a najważniejsze z nich to: czy Omar, który został skazany za morderstwo i odsiaduje wyrok, rzeczywiście jest sprawcą? Czy wówczas, te blisko trzy dekady temu, rzetelnie przeprowadzono śledztwo?

Akcja dzieje się w dwóch płaszczyznach czasowych. Bodie wraca wspomnieniami do licealnych czasów, gdy zamordowana zostaje jej rówieśniczka i koleżanka. Razem z uczniami zaczyna analizować wydarzenia. W jej głowie nieustannie mnożą się różne teorie dotyczące sprawy z przeszłości, podsycane także przez dociekliwych internautów. Wszak wyjaśnianie zbrodni leży w naturze człowieka, zdaje się mówić Rebecca Makkai. Wystarczy spojrzeć na fenomen popularności seriali i podcastów true crime. Dlaczego fascynują nas historie kryminalne? Uświadamiamy sobie, że zło jest bliżej, niż nam się wydaje, uważają eksperci.

Wraz z kolejnymi rozdziałami poznajemy detale z życia bohaterki, obserwujemy też proces dochodzenia do prawdy.

Ale pod płaszczykiem kryminalnej intrygi pisarka porusza wiele ważnych wątków. Jednym z nich jest współczesna rzeczywistość kobiet. Mowa jest o ruchu #Metoo, w efekcie którego na jaw wyszło wiele skandali w show-biznesie czy mediach. Bohaterka jest tym głęboko poruszona, ale znajdzie się po drugiej stronie barykady, gdy zarzut o wykorzystanie seksualne pada na jej męża. I tak dotykamy kolejnego tematu – cancel culture, czyli kultury unieważniania.

Rebecca Makkai zwraca też uwagę czytelników na wielkie nadużycia wobec osób, które są w słabszej pozycji, przez tych, którzy mają władzę i kierują się uprzedzeniami – kim się urodziłeś, jaki masz kolor skóry czy pozycję w społeczeństwie.

Mówi też o hejcie, który zalewa internet, o mediach społecznościowych, które zaprojektowane są tak, aby żerować na naszych najniższych instynktach, polaryzują.

„Mam do pana kilka pytań” to znakomicie napisana powieść, która wciąga od pierwszej strony, autorka doskonale wie, które fakty ukryć, a które ujawnić w taki sposób, by sterować naszym zaskoczeniem. Jest mistrzynią uważnego opisywania skomplikowanej ludzkiej natury.