Tuż przed beatyfikacją Matki Czackiej ukazuje się pozycja przedstawiająca życie i działalność hrabianki Elżbiety Róży. Urodziła się w pobliżu Kijowa w Białej Cerkwi. Gdy miała sześć lat, przeniosła się z rodzicami do Warszawy. Zamieszkali w pałacu Krasińskich, a z czasem w pałacyku Czackich. Róża otrzymała sta­ranne wykształcenie, znała cztery języki obce, ale od dziecka miała problemy zdrowotne. Cierpiała na krót­kowzroczność, a całkowicie straciła wzrok w wieku dwu­dziestu dwóch lat. W swoim cierpieniu odkryła powołanie do poświęcenia się niewidomym. Pogłębiała przez dziesięć lat wiedzę o edukacji osób niewidzących i ruchu tyflologicz­nym. Kształciła się m.in. we Francji, w Belgii, Austrii, Szwaj­carii i Niemczech, zapoznawała się z metodami kształcenia i zatrudniania niewidomych. Starała się przekonać sceptyków, że niewidomi – otoczeni odpowiednią opieką – usamodziel­nią się i mogą być pożyteczni dla społeczeństwa.

15 sierpnia 1917 roku przybrała habit franciszkański, a rok później uzyskała zgodę na przyjmowanie nowych kandyda­tek do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek, Służebnic Krzy­ża. Tak stopniowo dojrzewała do dzieła Lasek. Dorota Mazur pisze: „Dla założycielki Lasek ważne było, by niewidomi na ciele potrafili apostołować wśród ludzi oddalonych od Boga i pomóc im przywrócić wzrok duszy”. Piękny życiorys, dzieło i jego misja, która trwa dalej. W książce zamieszczone są tak­że wskazówki, myśli i modlitwy Matki Róży Czackiej.