Tytułowa „neuronauka”
to nie neurologia‚ lecz korzystająca także
z jej osiągnięć interdyscyplinarna‚
nowa nauka‚ badająca biologiczne
i fizyczne podstawy wyższych funkcji psychicznych człowieka. Takich jak świadomość‚ percepcja‚ pamięć a przede wszystkim uczenie się. Podstawowym jej pojęciem są sieci neuronalne‚ a zajmuje się ich strukturą‚ organizacją‚ funkcjonowaniem
i rozwojem‚ zmianą.

Książka Cozolino przynosi bardzo aktualne wyniki badań – oryginał jest datowany na 2002 r.‚ a przywoływane prace pochodzą z 2001 roku. Rzecz napisana jest precyzyjnie‚ ale w sposób przystępny dla oczytanego inteligenta. Autor uzasadniając dalszą
potrzebę i sensowność praktyki psychoterapeutycznej‚ pokazuje dla niej nową perspektywę. Taką‚ która przezwycięża tradycyjny dualizm umysł-mózg (dusza-ciało). Dusza należała do humanistów a mózg do biologów i medyków. Przyjmowano‚ że powstaje on mniej więcej gotowy jak komputerowy hardware i potem zasadniczo już się nie zmienia. Natomiast jest napełniany softwarem
w toku rozwojowych procesów uczenia się‚ najintensywniej w okresie wczesnego dzieciństwa.

W sieci neuronalnej hardware i sofware jest tym samym; istnieje jedynie dynamiczna struktura neuronów‚
zawierająca tryliony połączeń stale się tworzących i ginących‚ pod wpływem kolejnych interakcji z otoczeniem. Rewolucyjnym odkryciem
jest to‚ że nowe neurony powstają przez całe życie‚ choć z różną intensywnością‚ a nie tylko obumierają. Psychoterapia stanowi zatem jeden ze sposobów‚ obok np. farmakoterapii‚ oddziaływania na sieci neuronalne‚ prowadzącego do powstawania w nich nowych i przekształcania starych połączeń i obwodów. Z tego punktu widzenia
autor omawia główne szkoły terapeutyczne: psychodynamiczną‚ poznawczą i behawiorystyczną.