Tuzin reportaży składających się na ten zbiorek dotyczy relacji niemiecko-polskich. Zarówno tych z lat drugiej wojny światowej, jak i współczesnych. Włodzimierz Nowak, reporter „Gazety Wyborczej”
usiłuje łamać silnie zakorzenione w mentalności
obydwu nacji stereotypy dotyczące postrzegania
sąsiadów.

Opisuje losy żołnierza Wehrmachtu, który zdezerterował
do polskiej partyzantki zaopatrując odział Armii Krajowej w skradzione ze swej jednostki karabiny
(co nie uchroniło go potem od wywiezienia przez NKWD na Syberię). Na starość ów „Dobry wojak Manfred” rezyduje niemal w sanatorium
w Busku-Zdroju.

Poznajemy innego żołnierza Wehrmachtu, obywatela Belgii z niemieckim
rodowodem, tłumiącego Powstanie Warszawskie, a pół roku później ocalonego przed śmiercią z rąk czerwonoarmistów przez wielkopolskich
chłopów.

Śledzimy losy dwóch córek wybitnego naukowca Franciszka Witaszka,
które zakwalifikowano do programu Lebensborn, usiłując je zgermanizować.

Wreszcie podążamy życiowym szlakiem niemieckiego dziecka niemal
od kolebki wychowywanego przez polską rodzinę, którego biologiczna
matka po półwieczu odnajduje się w… Serbii.

Na tle tych doskonale udokumentowanych, przemyślnie skonstruowanych
(burzenie chronologii) i poruszających tekstów pozostałe wypadają,
niestety, dość blado. Największym mankamentem tej w sumie interesującej książki wydaje się poprawność polityczna co rusz widoczna
miedzy wierszami. Zwłaszcza w reportażach obrazujących bilateralną
współpracę polsko-niemiecką w miastach przedzielonych korytem Odry: Guben-Gubin i Słubice-Frankfurt.