Dawn ma 13 lat. Jest uprzejma i łagodna, ale trudno
do niej dotrzeć. Kaleczy się, by wymierzyć
sobie karę. Lunatykuje. „O drugiej w nocy nagle
(…) wyczuliśmy obecność Dawn (…). Stała tylko
i patrzyła przed siebie niewidzącym wzrokiem.
Po chwili znów zaczęła wymierzać ciosy w nadgarstek,
jak ubiegłej nocy. Tym razem robiła to
mocniej i z większym zacięciem, jakby się za coś
karała” – wspomina jej zastępcza matka. Down
trafiła do nich jako drugie dziecko. Cathy Glass
i jej mąż dopiero debiutowali w roli zastępczych rodziców. Pierwszy
zamieszkał u nich nastoletni Jack, który nie stwarzał dużych problemów.
Potem Down, której nikt nie chciał. Po rozwodzie rodzice
nie znaleźli dla niej czasu ani miłości. Krewni, u których mieszkała,
wyrządzili jej wielką krzywdę. A opiekunka społeczna podrzuciła
ją Cathy, nie informując o samookaleczeniach dziewczynki ani
o jej mrocznej przeszłości. Cathy boi się o swojego małego synka.
Down często bierze go na ręce, a w nocy wchodzi do ich pokoju
i staje nad łóżeczkiem. Rano nic nie pamięta. Często wraca pijana
do domu. Opiekunka społeczna i matka Down, zamiast pomagać
Cathy, utrudniają jej opiekę nad dziewczynką. Tę smutną i chwytającą
za serce opowieść napisało niestety życie, to historia cierpienia,
jakie potrafią zadać dziecku tylko dorośli. Dziś, po dwudziestu
latach, państwo Glass mają już spore doświadczenie w prostowaniu
pokręconych życiowych ścieżek przybranych dzieci. Czy wtedy
udało im się pomóc Down?