Oto mamy kolejną – nie wiem‚ czy nie najlepszą – receptę
na megabestseller. Nakłamać na wrażliwy społecznie
temat i upierać się‚ że to wszystko i tak fikcja
literacka (bo tak w istocie jest). Protesty jak się patrzy‚
a sumienie czyste. Bo pisarzowi wolno wszystko (czy
komukolwiek przy zdrowych zmysłach przyszło kiedy
do głowy podawać do sądu Tolkiena za wciskanie
ludziom kitów o Śródziemiu‚ elfach i magicznym pierścieniu?).
Autorzy „Oszustwa” – podobnie do wielu innych
badaczy przeszłości i demistyfikatorów łże-teorii
– poważnie wzięli się za hit Dana Browna‚ starając się udowodnić‚ że nie ma
tu mowy o żadnych spekulacjach i polemikach wokół prawdziwości przedstawionych
teorii. Nie ma mowy‚ bo to wszystko jedna wielka bujda.

Już we wstępie czytamy‚ że „Kod” to fikcja‚ która „jednak pragnie przekonać
czytelnika‚ że oparta na faktach”. W czym zatem problem? Ano w tym‚ że
Brown jest po prostu… za dobry. Część czytelników omylnie bowiem, czy
może zbyt naiwnie, podchodzi do wszystkiego‚ co czyta i potem mamy takie
problemy. Inna sprawa‚ że od pisarza można się wiele nauczyć‚ gdy chodzi
o marketing. Publiczne podsycanie sporów wskutek deklarowania‚ że „książka
jest historycznie wiarygodna i oparta na faktach” dodatkowo komplikuje odczytanie
jego intencji‚ a przeciwników doprowadza do wściekłości.

Carl E. Olson i Sandra Miesel metodycznie zatem‚ teza po tezie‚
odzierają „Kod” z półprawd i nieprawd. Czytelnik „Oszustwa” po każdym
przeczytanym na jego kartach zdaniu oczami wyobraźni widzi zaś
kolejny dolar napełniający sakiewkę sympatycznego skądinąd obrazoburcy.