Po biografii Johna Lennona cenione przeze mnie wydawnictwo Axis
Mundi opublikowało – jak czytamy – „spojrzenie z drugiej strony na
fenomen Beatlesów”. Biografowie Czwórki z Liverpoolu spierają się,
który z panów odcisnął większe piętno na muzyce The Beatles, prawda
zaś – jak to często bywa – leży zapewne pośrodku. Trudno bowiem
wyobrazić sobie sukces zespołu i piękno ich muzyki bez talentu
któregoś z nich.
Biografia Paula McCartneya to lektura pasjonująca. Tym bardziej

że przełożona przez Piotra Metza, wielkiego fana zespołu i znakomitego
dziennikarza. Daje to książce Petera Amesa Carlina swego rodzaju
certyfikat jakości, zaś pochłanianie kolejnych stron z charakterystycznym tembrem głosu Metza w uszach (uwaga zrozumiała szczególnie
dla miłośników radiowej Trójki) to już creme de la creme.
Sam lekturę książki zacząłem od wydarzeń, które poprzedziły nagranie

albumu „Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band”, mojego ulubionego.
The Beatles byli wówczas u szczytu. Tak pisze Carlin: „Mogli
przemienić się w kogokolwiek chcieli, na tysiąc sposobów. Mogli cofnąć
się w czasie, przenieść do przyszłości albo do alternatywnej rzeczywistości”.
I kontynuując ów wątek nieco dalej: „Jego [McCartneya] długo
odwlekana kapitulacja przed narkotycznymi eksperymentami była po
prostu kolejnym krokiem w wieloletniej podróży przez odmienne stany
świadomości. Jego nowy album z Beatlesami miał być przefiltrowany
przez dym marihuany i psychodeliczne halucynacje. Ten zwrot w tożsamości
grupy, jak podkreślał Paul, miał im pozwolić na jeszcze wyższe
artystyczne loty, niedostępne w czasach kudłatych świeżaków”.