Novum w znanym dotąd zwykle ze śmiałych
gwiezdnych batalii cyklu „Honor Harrington”! Oto
cofamy się w czasie o ponad trzysta lat i spotykamy
babcię Honor – dwunastoletnią wówczas Stephanie,
która właśnie przeprowadziła się z rodzicami
na nie do końca jeszcze rozpoznaną planetę Sphinx.
Tutaj przyjdzie dziewczynce spełnić swe największe
marzenie, ale też zetknąć ze sprawami, które
skalą mogą ją łatwo przerosnąć. Zostanie bowiem
odkrywczynią nowego gatunku istot inteligentnych.
Problem w tym, że nie wszyscy w tę inteligencję potrafią i chcą uwierzyć.
Ci natomiast, którzy robią to szybko, zamierzają owe rewelacje
Stephanie wykorzystać dla własnych celów.

O jakie stworzenia chodzi? Oczywiście o treecaty, co nie jest już
żadną tajemnicą dla tych, który wcześniej przeczytali opowiadanie „Piękna
przyjaźń” ze zbioru „Więcej niż honor”. Powieść pod tym samym
tytułem to jego obszerne rozwinięcie.

Choć na kartach sporo się dzieje, nie jest to książka akcji. To raczej
nasycona dużym podkładem emocjonalnym i psychologicznym
powieść pozornie „ekologiczna”, niosąca jednak o wiele głębsze przesłane
humanistycznie. Mówi o szacunku dla otoczenia, przyrody, ale
przede wszystkim skupia się na poczuciu wartości, kondycji człowieka,
podejściu do odmienności, poszukiwaniu mądrych, niekoniecznie
najprostszych rozwiązań. Jako lektura zmuszająca do szerszej refleksji,
choć kierowana bardziej do nastolatków, pozostawia także niezatarte
wrażenie u niepozbawionych wyobraźni czytelników dorosłych.

„Piękna przyjaźń” to pierwsza część planowanej trylogii preqeuli
do Honorverse. Niedawno uhonorowana została nagrodą im. Hala
Clementa dla najlepszej powieści SF dla nastolatków.