W buddyjskiej tradycji Japonii stosunek sacrum
do seksu bywał niejednolity. W podzielonym
na shogunaty państwie, w zależności od epoki,
rozwiązłość seksualna bywała aprobowana
lub potępiana. Afirmację doznać erotycznych
i zmysłowych rozkoszy zalecali duchowi
przedstawiciele niektórych odłamów buddyzmu,
twierdząc, że zachowania seksualne
wynikają z pierwotnej czystości człowieka, co
owocowało licznymi kontaktami określanymi
w Starym Testamencie jako „sodomia”. Kiedy jednak sytuacja polityczna
ulegała zmianie, osoby głoszące pochwałę uciech Erosa bywali
piętnowani, a nawet zabijani, jako heretycy, a cielesna wstrzemięźliwość
stawała się oficjalną i dominującą wykładnią religijną.
W okresie średniowiecza, w Japonii, tak jak w Europie, panował kult
wojowników oraz ascezy i nie mogło nawet być mowy o dawaniu
upustu pożądaniu czy zmysłowości. Sytuacja zmieniła się w okresie
Edo, kiedy rozpoczął się proces budowania w Kraju Kwitnącej Wiśni
warstwy burżuazyjnej. Wtedy to właśnie nastąpił rozkwit prostytucji:
żeńskiej i męskiej. Prostytutkami męskimi byli chłopcy wywodzący
się w dużym stopniu z kręgu teatru no czy kabuki. Byli to
urodziwi tancerze i aktorzy, którzy po zakończonym przedstawieniu
oddawali się samurajom i miejskim bogaczom. Ich usługi były
kosztowne i chociaż teoretycznie ludzie z plebsu także mogli z nich
korzystać, to ze względu na wysokość ceny na erotyczne zabawy
mogli pozwolić sobie przede wszystkim ludzie zasobni materialnie.
Byli też tacy, którzy ze względu na swoją pozycję społeczną korzystali
z nich za darmo. Oprócz teatrów, istniały stałe miejsca, w których
obok zaspokojenia innego rodzaju potrzeb (m.in. duchowych,
kulinarnych) istniała możliwość zakosztowania rozkoszy z „pięknym
i młodym” (np. herbaciarnie).
Wydana w serii „Oblicza Japonii”, książka młodej japonistki Marty

Newelskiej jest pionierską na polskim rynku książkowym pracą opisującą
w sposób dokładny i szczegółowy zjawisko homoseksualizmu
w Japonii epoki samurajów.